Poczet kasztelanów połanieckich w wersji PDF
W okresie utrwalania się władzy piastowskiej na przełomie X/XI wieku w świeżo pozyskanej przez Mieszka i Bolesława Chrobrego Małopolsce rozpoczął się proces przystosowania zdobytych przez nich grodów plemiennych dla potrzeb nowego państwa. Obok grodów prowincjonalnych jak Kraków, Sandomierz powstawały mniejsze okręgi grodowe strzegące terenowych interesów panującego. Tam zarządzali urzędnicy książęcy – komesowie, w XIII wieku nazywani kasztelanami.
Gród połaniecki położony na kępie ponadzalewowej w meandrze rzeki był jednym z najbardziej na południe i wschód wysuniętym drewniano – ziemnym grodem strażniczym, blokującym ujście Czarnej i Wisłoki i kontrolował ruch na Wiśle w końcowym górnym odcinku tej rzeki od ujścia Nidy do Sandomierza. Ten bastion wschodniej rubieży młodego zjednoczonego Państwa Polskiego miał zapewne swojego poprzednika – gród Wiślan położony wraz z miastem na wysokiej skarpie wiślanej. Niestety gród ten został zniszczony przez Wisłę, a trzy wieki później ten sam los spotkał cały najstarszy Połaniec. Rzeka, dzięki której miasto powstało, zatrzymała sobie prawo do tajemnicy jego narodzin.
Zapraszamy do przeczytania publikacji “Poczet kasztelanów połanieckich”, której autorem jest Radosław Matusiewicz.