203. rocznica śmierci Tadeusza Kościuszki. Pamiętamy!
W dniu dzisiejszym obchodzimy 203. rocznicę śmierci naczelnika w sukmanie. 15 X 1817 w Solurze, w Szwajcarii zmarł Tadeusz Kościuszko, wybitny dowódca i inżynier wojskowy, uczestnik wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, przywódca pierwszego z wielkich, polskich powstań niepodległościowych. Kościuszko swoje umiejętności nabył w warszawskiej Szkole Rycerskiej i także podczas studiów we Francji. W szczególności interesował się inżynierią wojskową i konstrukcją nowoczesnych umocnień. Kościuszko wspierał dążenia niepodległościowe 13 kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej wstępując do Armii Kontynentalnej dowodzonej przez Jerzego Waszyngtona. W której zajmował się budową fortyfikacji obozów wojskowych.
Kościuszko po powrocie do Polski popierał reformy ustrojowe i zmiany zainicjowane podczas Sejmu Wielkiego walcząc w obronie jego zdobyczy. Został mianowany jednym z dowódców wojsk koronnych w wojnie polsko – rosyjskiej 1792 roku. Odznaczony jako jeden z pierwszych orderem Virtuti Militari, który ustanowił Stanisław August Poniatowski po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami.
Zmotywowany popisaniem przez Rosję i Prusy w styczniu 1793 roku kolejnego, drugiego traktatu rozbiorowego, opracował plany powstania. Zaraz po ogłoszeniu aktu powstańczego 24 III 1794 roku zachęcał do walki Polaków, zarówno szlachtę, jak i mieszczan, chłopów, a także kobiety. Został przywódcą insurekcji – Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej.
4 IV 1794 roku armia Tadeusza Kościuszki stoczyła zwycięską bitwę pod Racławicami, a 7 V 1794 roku Tadeusz Kościuszko w obozie w Połańcu wydał Uniwersał Połaniecki, drugi pod względem znaczenia po Konstytucji 3 Maja akt polityczny Rzeczpospolitej końca XVIII wieku. 10 X 1794 roku w bitwie pod Maciejowicami Tadeusz Kościuszko został ranny i uwięziony przez wojsko rosyjskie.
Gdy 24 X 1795 roku dokonał się trzeci rozbiór Rzeczpospolitej Tadeusz Kościuszko przebywał w rosyjskiej niewoli w twierdzy w Petersburgu. W 1797 roku odzyskał wolność, wyjechał ponownie do Ameryki, lecz wkrótce powrócił do Europy. Od 1798 roku mieszkał pod Paryżem.
Zmarł 15 października 1817 roku w Solurze w Szwajcarii. W roku 1818 został pochowany w Katedrze Wawelskiej, jego serce umieszczono w urnie na Zamku Królewskim w Warszawie.
